De goud golvende haren rijmen met Botticelli’s Venus, die staand op haar schelp wordt geboren uit het schuim van de zee. Het licht dat neervalt op schouders en gezicht doet Amalia met Bijbelse allure oplichten in de duistere omgeving, alsof ze een uitverkorene is – maar ook alsof de zekere eenzaamheid die aan haar toekomstige positie kleeft haar schaduw vooruit werpt. Overeenkomst met Mona Lisa van Da Vinci. Waar de lyriek tekortschiet, is bij het gezicht van Amalia. De vage glimlach op haar lippen roept vergelijkingen op met Da Vinci’s Mona Lisa, bij wie je, hoe vaak je haar ook bekijkt, nooit helemaal zéker bent of ze lacht, of dat de kunstenaar haar alleen die suggestie heeft meegegeven.